It's been a while...

Omwille van stages, examens en geen goesting, heb ik hier al weer een (heel) tijdje niks geschreven. Maar omdat er intussen wel wat is gebeurd, en omdat het zomerseizoen er nu toch opzit, heb ik mij nog eens achter mijn laptop gehesen.

Begin juni, 2 weken nadat ik een nieuw PR van 4.07 had gelopen in duffel, liep ik in kessel-lo de flanders cup. De ambitie was redelijk groot, maar dat bleek achteraf toch niet zo geweldig slim gezien. Ik had die dag, 4 uur voor de wedstrijd, namelijk een mondeling examen gehad. 2 keer stressen op een namiddag bleek dus toch iets te veel van het goeie, ik kwam nooit in mijn wedstrijd. Nochtans finishte ik nog in 4.08, maar zowel weer als wedstrijd waren pakken beter dan in Duffel. Ik wist natuurlijk direct waarom. Op mijn examen was ik er trouwens wel nog door. Na die wedstrijd, besliste ik te wachten tot na de examens om verder wedstrijden te doen.

Maar dankzij de sympathiekste 19-jarige mannelijke loper uit Grimbergen die ik ken, Toon Mariën, jullie wel bekend, wie kent Toon niet, kreeg ik de kans om direct na mijn examens mee met hem en zijn (supersympathieke, het mag gezegd) familie mee te gaan naar Sankt-Moritz, ideaal voor mensen met armzalig bloed zoals ik. Na 2 weken van goed trainen en genieten, voelde ik mij klaar om mijn tijden wat op orde te zetten.

De eerste wedstrijd was op 24 juli, een gouden (jawel) 1000m in Dilbeek. En er was daar verdorie goed volk: ik startte in de tweede reeks, maar voelde mij toch een beetje internationaal omdat 2 Japanners (jawel) de koers ‘kleurden’. De startmeester gebruikte trouwens een sublieme Japanse tongval om het tweetal op de juiste plaats te zetten. Ik startte lichtjes gewelddadig (duwen en al, je begrijpt, mijn medeleven aan de familie van de slachtoffers), en kon mij perfect een koers lang laten mee schuiven. Enkel de laatste ronde moesten we 2 man wat laten lopen. Ik kwam binnen als eerste junior in 2.34 en nog iets (ik ben niet goed in honderdsten). Supertevreden, PR met zes seconden, en nog eens onverwacht 25 euro in de pocket als eerste junior. Het rekenwerk was natuurlijk snel gemaakt door mijn trainer: met verval kon ik juist onder die 4 geraken op de felbegeerde 1500m. Wij dus op zoek naar een goede 1500.

Dat bleek niet zo simpel: het eerste plan was Ninove op 27 juli. Toen we daar aankwamen, bleek er, jawel, minstens een uur vertraging te zijn. Wij dus wachten, wat extreem vervelend was voor mijn zenuwpeil. Toen de laatste 800m bij de vrouwen werden afgewerkt, om half 11 intussen, werd het nog donkerder als het toen al was. Onweer, met andere woorden. We probeerden nog wel wat te gaan loslopen, maar van een wedstrijd kwam niks meer in huis. Op dat moment, met de vertragingen en dat onweer, was ik eigenlijk ook al lang niet meer gefocust op mijn wedstrijd. Een week later in Gent was het weer van dadde: ik werd als snelste in een koers gezet, en dan, weten alle afstandslopers wel, kan je het vergeten om een PR te lopen. Omdat ik het 5 minuten voor de start wist, en daar niet zo super geweldig in ben (in dat mentaal te verwerken), besloot ik vervolgens om geweldig stoem te koersen, gewoon op kop van in het begin. Maar ook dat liep niet echt super, de frustratie vlak voor de start was er teveel aan geweest. Ik liep nog naar 4.10, maar de teleurstelling was grootser dan de tijd.

Vertrouwen, dat was wat ik nodig had, en daar is een wedstrijd in Vilvoorde voor mij perfect. Ik weet niet wat ik met de versleten piste van Vilvoorde heb, maar ik loop er ongelofelijk graag. Het was nog eens een 2000m, en ik ben goed in onofficiële afstanden, dus had ik er wel zin in. Ik had met Toon, die ook meeliep, een tegenstander waarbij ik niet veel meer kon doen dan volgen. Ik werd derde in zijn spoor, in 5.36, een PR met 8 sec. Meer moest da ni zijn.

En nu moest het maar eens eindelijk goed komen met die 1500. Daarom koos ik een 1500 in Vilvoorde uit, omdat ik blijkbaar alleen daar perfecte wedstrijden kan lopen. Ik liep goed, maar spijtig genoeg viel de haas wat zwak uit, en kwam hij met horten en stoten veel te traag door voor de laatste ronde. Ik spurtte nog voor wat ik waard was, en kwam uiteindelijk toch nog bij 4.04 uit, en aangezien we door kwamen voor 4.10 aan 800, was dat een goed resultaat.

Dan waren het herexamens en al, en moest ik mij 2 weken concentreren op andere dingen als lopen. 2 dagen na mijn laatste herexamen, liep ik met DCLA het BK 4x1500. We werden 4^e, meer zat er niet in, maar mijn wedstrijd was niet goed. Ik voelde me vermoeid, en de tijd was niet goed. De vrees dat het beste eraf was na al dat geblok, was groot. Een dag later moest ik dan ook nog beginnen aan een weekje vakantiejob, dus uitrusten was er niet echt bij. Toch wou ik nog een PR-poging doen, de volgende week in Beveren. Daar zat ik weer in redelijk ideale omstandigheden. Ik kwam goed door voor een tijd rond de 4 min, maar had de laatste ronde weinig tot niks meer in de benen, en finishte uiteindelijk in 4.03. PR jippiejajeej, maar ik voelde dat het niet goed meer zat. Een dag later kreeg ik ook gelijk, ik was wat ziekjes. Dat was ook duidelijk in die wedstrijd, ik kon lang perfect volgen, maar ik had geen kracht in de benen voor de laatste ronde. Op het BK, dat ik een week later toch maar liep, nog steeds wat ziekjes, herhaalde dat scenario zich (ondanks dat het in Vilvoorde was). Ik kon tot de laatste ronde perfect mee vooraan in het peletonnetje dat voor de 4^e plaats liep, maar ik had geen laatste ronde, en eindigde vanachter in de groep. Spijtig, maar op zich had ik niet veel meer verwacht.

En zo zit het zomerseizoen erop. Ik kan deels wel tevreden zijn, ik ben heel wat verbeterd op de afstanden van 1000 tot 2000 (mijn PR 800m heb ik trouwens op training ook nog verbeterd van 2.02 naar 2.01, maar ja, ik had geen val-jury ingehuurd, dus telt niet), maar langs de andere kant had ik wel eens willen zien wat er zou gebeurd zijn met die 1500-tijd mocht ik een wedstrijd a la kessel-lo of Beveren eind juli-begin augustus hebben gehad. Onder de 4’ zat er op dat moment zeker in. Maar goed, hoort erbij zeker? Er zullen er wel heel wat meer zijn die de perfecte wedstrijd op het perfecte moment hebben gemist dit seizoen. Binnen een weekje begin ik met de voorbereiding op mijn winter, die naast basis leggen ook een indoorkleurtje zal hebben, vooral dan in het tweede deel. We zien wel hoe dat loopt (letterlijk en figuurlijk).  Maar eerst gaan we hier eens met dat academiejaar beginnen.

Simon

Réné, Nietje en Sigi

Na een zondag studeren aan de beginselen van de filosofie, kon ik uitkijken naar mijn 1500m 4s avond in Duffel. Vandaar dan ook de titel, de slimmeriken weten nu over welke drie filosofen het gaat. Het waren dus niet mijn buitenlandse tegenstanders in Duffel, en ik vereenzelvig mij evenmin met hun gedachtengoed, ik had gewoon eens zin in een vreemde titel. Meer ga ik daar dus niet over uitweiden ;).
Het doel in Duffel was duidelijk: een goed PR. De vrijdag ervoor hadden die ambities wel een (kleine) knauw gekregen, aangezien mijn bloedwaarden weer maar eens op niks trokken. Maar het had natuurlijk geen zin om daar de hele tijd mee bezig te zijn, gewoon lopen en de rest ging wel vanzelf komen. Ik was super ontspannen, de sfeer was goed bij mijn tweekoppig supporterslegioen, dus wat kon er mis gaan. Ik ging ervan uit dat ik met mijn tijd in de tweede reeks zou starten, en bereidde mij daarop voor. Toen ze de eerste reeks afriepen, ging ik er toch maar even bijstaan, want je weet toch maar nooit. Ik kon echter mijn ogen niet geloven toen ze, als 18e en laatste, "Simon" afriepen. Ik vroeg nog eens: "D'Hoore?", de man kijkt op zijn papier en zegt, lichtjes verbaasd over die toch wel domme vraag "Joa". Dus ik ga daar dan maar staan, in de A-reeks, nog niet goed beseffend wat mij overkwam, en dat zou de eerste ronde zo blijven. De tactiek moest, gedurende de 20 seconden die ik nog had, lichtjes aangepast worden. Meegaan met de eerste groep naar 3.45 leek mij echter geen goed idee. Ik besloot dan maar om vanachter in het lint te starten, ik ging er dan ook van uit dat ik de minst goede was. Er vormden zich na een ronde eigenlijk 2 groepjes, ik zat in het tweede, met daartussen nog een aantal mannen die alleen tegen de wind beukten. En dat was echt niet te doen, want de wind stond echt wel zeer zeer strak. D eerste twee rondes verschool ik mij dan ook achter iemand die, gisteren toch, 2.10m groot leek te zijn. Ik zat dus goed. In de voorlaatste ronde plaatste die een versnelling, waardoor ik even in de wind zat (ik weet het, had moeten volgen), maar ik pak hem terug. De laatste 500 meter sleur ik aan kop van ons groepje (zonder te weten uit hoeveel man dat groepje bestond), en ik begon mannetjes op te rapen, een stuk of 3. In de laatste 100m moest ik mijn kopwerk tegen de wind echter bekopen met een paar plaatsen verlies. Maar dat deed er op zich niet zo veel toe, vond ik toch.
Ik keek direct naar mijn broer voor de tijd, en die zei: 4.06. Tevreden was ik natuurlijk, maar met dat te vragen verloor ik waarschijnlijk nog een plaats met opzij geduwd te worden. Er klopt alleszins iets niet in de uitslag. Mijn officiële tijd is 4.07.53 nu. Het is natuurlijk nog ver weg van die magische 4' grens, maar ik voel dat dat er op termijn wel inzit. Hopelijk dit seizoen, en als het ooit nog een goed weer wordt, en als ik op vlak van bloedwaarden wat kan aansterken, moet dat te doen zijn. Het is alvast een begin, 4 seconden is al een mooi nieuw PR. En ik was ook gewoon eens blij dat ik, na de miserie van de eerste wedstrijden, en na het (kleine) succes in Tienen, nu eindelijk een PR loop.
De sfeer bij mijn supporterslegioen was achteraf uiteraard nog beter als daarvoor, wat zorgden voor ongeziene taferelen in de auto op weg naar Blanden... but, what happens in our ford focus, stays in our ford focus.
Nu is het studytime, ik ga er direct eens vol invliegen zie. Ik ben voorlopig ingeschreven voor de 1500 op IFAM, maar ik weet nog niet of dat gaat lukken, dat hangt ervan af hoe mijn studiewerk deze week evolueert. Anders succes aan de blokkers en geen succes aan de niet-blokkers, en tot de volgende, next week of na de examens. En nu ga ik echt blokken :p
Simon

Tienen: eerste succes(je)

Gisteren liep ik, na een wedstrijdpauze van 10 dagen, omdat ik gelijk nen dweil liep in Herentals, de laatste 1500 toch, nog eens een wedstrijd, een 800m in Tienen. Dit omdat Lokeren slecht voor mij viel. Ik had de dagen voordien zitten zoeken naar hazen, zelfs tot een half uur voor de  wedstrijd, maar dit lukte niet. Spijtig, maar toen wist ik ook al dat een tijd moeilijk ging zijn. Het was echt koud en regenachtig, er stond een stevig windje en er stond wat water op de piste. Voor de start zag ik een viertal van Hannuit, die volgens de startlijsten tussen 2' en 2'05 liepen, dus ik hoopte op een paar mannen die zouden doorlopen. Ik had mij toen ook voorgenomen dat ik, met het PK in het achterhoofd, niet op kop zou gaan lopen de eerste ronde.
We starten met (te) veel, toen alles na 100m bijeen kwam, was het even chaotisch. Ik stond de kop af, maar liet mij tegelijk ook wat opsluiten in 5e positie, en dat was veel te ver in feite. Ik probeerde rustig te blijven tot na de bocht, ging er dan over. Toen bleek dat de 2e man van Hannuit de eerste had moeten laten gaan. Die kwam in 59 door, ik in een dikke min. Een goede tijd zat er dus toen al niet meer in. Maar ik was nog super op mijn gemak, ik zal niet zeggen dat ik hartslag 150 had, maar toch. Ik ging in de bocht naar de eerste, die nog verbazend sterk liep, en denk ik ook dacht dat hij weg was. Maar dat was buiten S.D. gerekend. Ik hield mij erachter in het tegenwind stuk, ik wou mijn eindspurt nu ook wel eens uitproberen, ging er vervolgens over in de laatste bocht, en liep richting overwinning. Met het ticske van het achterom kijken verloor ik nog wat, en ik liep uiteindelijk 2 tienden van een seconde boven mijn PR binnen. Al bij al niet slecht, het had nog een 2 sec sneller mogen gaan de eerste ronde, maar goed. Mijn eindspurt kan nog altijd beter, ik moet echt werken aan die laatste 100m, maar uiteindelijk was de 700m daarvoor sur la gemak, om het in het Frans te zeggen.
Achteraf gezien super spijtig dat ik ingesloten zat, anders had ik nog kunnen helpen de 2e ronde, en zat een redelijke tijd erin. Spijtig ook dat de mannen van Hannuit elkaar niet konden volgen. In een goede wedstrijd, met goed weer en goede hazen kan een 5 sec sneller perfect. Want het gevoel was, ondanks spattend water om mijn benen en een paar hijgende walen rond mij, goed. Nog niet super, maar goed. Mijn volgende 800 zal wel pas binnen een 2 maanden zijn denk ik. Volgende week en de week erna zijn er normaal gezien nog een 1500 gepland, en daarna volgen les examens. Een 1500 rond de 4 min volgende week in Duffel zit er nu wel in denk ik, maar we zien wel.
En wat doen we dan zoal, de day after? Sewens een heuveltrainingske nondedomme, in het mooie meerdaalwoud. Het zal wel wat pijn doen, maar wat is dat, een 800m in 2'02? ;) Ik zal er direct eens aan beginnen zie. Voor de rest wens ik alle mensen die ik ken een goede wedstrijd in Lokeren. Philip en Toon, loopt ne keer rap 13'20, dan moogt ge ook ineens mee naar Moskou. Ward en Joris, gewoon Isaac en Ali kloppen op de 1500 is al meer als genoeg ze. En natuurlijk ook alle DCLA dames en heren succes, ik ga niet beginnen opnoemen want dan vergeet ik 3/4.

Simon

over pech, naïviteit en gemengde gevoelens

Ne goeienavond,

Na  een viertal super trainingsweken, met goede trainingen en testen, ging ik wel met wat vertrouwen het zomerseizoen in. Na lang aarzelen, de 1500 was goed bezet, maar ik begon liever met een 800m, besloot ik beide te doen. En 1 van de 2 zou toch wel snel gaan? Hierin zat hem de naïviteit, later meer.
In de dagen voor het PK zat het allemaal wat tegen, ik was vermoeid op training, had wat last van de hamstrings, en viel nogal hard met mijn fiets vrijdag, waardoor ik meer in de weer was met voltaren en ijs dan met mijn wedstrijd. Maar goed, zaterdag was er dan de 800m. Het was geen weer, het was koud, en vooral stond er een zeer stevige wind, geen goede omstandigheden dus. Maar ik vertrok tegen de 800m lopers met het idee dat een tijd rond de 2' wel haalbaar was. Want mijn tegenstanders zouden toch wel meelopen voor die tijd, niet? En daar was de naïviteit natuurlijk. ik vertrok, en de rest van de wedstrijd was simpel; ik vertrok, liep 700m op kop, ving alle wind, viel stil door die wind in de laatste ronde, maar toch wachtte iedereen met overnemen tot in de laatste rechte lijn. Ik werd 5e, scheldde onder de adrenaline al die mannen de huid vol, kreeg vervolgens de volle lading van mijn pa, waarom ik dan niet zelf tactisch had gelopen had? omdat ik naïef was, tiens. Omdat ik dacht dat ze wel zouden overpakken, en dat ik anders wel zelf rond de 2' zou lopen. Niet te doen met die wind natuurlijk. Mokkend over die kampioenschapslopers, die wieltjeszuigers, die gatlikkers, ging ik naar huis, vastbesloten dat ik de dag erna zou meedoen, ik wou toch nog iets hebben aan mijn weekend.
Al op weg naar huis kreeg ik last van mijn keel, en dat werd alleen maar erger in de loop van de avond. En de dag erna was het niet veel beter. Maar tegen beter weten in, en o ja, ook uit koppigheid natuurlijk. Ik kon meerijden met scholier Sid Potemans (waarvoor dank) nadat ik mij 20min had kunnen concentreren op de carpoolparking van Bertem, waar ik mezelf oppepte, al was het meer minder slap proberen voelen. De opwarming in Huizingen ging niet super, benen voelden slap aan, en die keel bleef maar zeer doen. Maar goed, niet nadenken en lopen.
We waren met veel, 15 man, en allemaal hadden we een vergelijkbare tijd. Voor de start kreeg ik nog te horen dat toch iemand mijn blog leest, merci matthias Steenwerckx ;). Mijn start was niet geweldig, maar na wat worstelen en een spike in mijn knie kon ik mij toch fatsoenlijk placeren. Ik vond het redelijk van mezelf dat ik vandaag geen kop deed, ik was de enige met al een wedsijd in de benen :p Het ging niet snel, buiten toon mariën (nen echte, gelijk ik zaterdag, maar gene zot zoals ik, hield tempo maar mee ook niet, proficiat Toon :D) wou niemand de kop nemen. In de laatste ronde plaatste clubgenoot Jasper Sodermans een versnelling, Ward Van der Kelen was de enige die er nog overkon. Ik ging mee met de eersten, maar miste, door gisteren en door wat slapheid in de benen door ziekte (denk ik he), de punch om nog te versnellen, en werd 6e (denk ik). Maar ik was blij met het supergemakkelijk gevoel dat ik tijdens de wedstrijd had, goed het was traag, maar ik voelde me echt goed, ondanks die wedstrijd gisteren.
Omdat ik mijzelf zo vlot voelde lopen, heb ik toch met de Willy besloten om 3000 te doen woensdag. Stevig onder die 9 gaan is toch wel goed te doen denk ik. Als ik niet in de 87ste reeks wordt gezet, maar volgens mijn berekeningen wordt het minstens de 2e van 3 reeksen, dus laat ons hopen. Als ik ten minste nog levenvatbaar ben, want voor de moment voel ik me echt niet goed, met andere woorden, ziek... Laat ons hopen dat het tijdelijk is.
Maar goed, mentaal blijf ik wat met gemengde gevoelens achter na dit weekend (wat als..., niet het programma, maar de gedachte), maar het gevoel was zeker goed, ondanks wat pech hier en daar. Hopelijk verloopt woensdag perfect(er, perfect bestaat waarschijnlijk niet), en dan zie ik een supertijd zitten! Intussen worden hier volop foto's getagd op facebook, die probeer ik er nog wel eens op te zetten, al lag mijn haar precies wel niet goed...

Simon

Vittel

Hallo iedereen,
Sinds het BK ben ik niet meer aan (weg)wedstrijden toegekomen. Ik wou meedoen aan de studentenmarathon, maar die werd afgelast omwille van sneeuw midden maart (wat tegenwoordig allemaal kan), en dan hebben we maar gewoon, na een dikke week rustiger aan, de trainingen terug aangevat voor het zomerseizoen. Ik mik deze zomer, alleszins het begin, vooral op 800 en 1500m. Gewoon kwestie van snelheid te winnen, die ik nog veel te veel mis. Doelen op die afstanden zijn natuurlijk PR's verpulveren.Mijn eerste wedstrijden zullen het PK vlaams-brabant (1500m) en BK studenten(weet ik nog niet) zijn. Misschien loop ik een paar dagen daarvoor nog in Tessenderlo, maar dat zien we wel als we terugkomen van Vittel.
Dus ik ga naar Vittel volgende week, mee op stage met DCLA. Mijn trainer gaat ook mee, en hopelijk kan ik er zonder problemen eens goed trainen. Het zit alvast goed op dit moment, ik ben juist terug van mijn (intussen bijna traditionele) zaterdagse lange duurloop, dit keer 23km, en op die manier kom ik aan 108km voor 6 dagen, waarvan 2 keer interval en 1 keer heuvels. En ik herstel vrij goed naar mijn gevoel. Mijn snelheid ligt ook iets hoger: maandag lukte ik enkele 26'ers op 200m (met spikes natuurlijk), en voor mijn doen is dat vrij tot zeer goed.
Ik ben nog nooit in Vittel geweest, maar ik hoor er vrij goede dingen over, dus ik zie het zitten. Als de temperatuur nu nog eens boven de 10 graden wil kruipen, zodat ik niet constant met drie lagen en handschoenen moet gaan lopen, dan komt het wel goed. En desnoods verschuil ik me 6 dagen op de indoorpiste, want ik heb nu echt wel genoeg van temperaturen net boven het vriespunt :s.
Zo, dit was het vanuit Blanden, ik ga nog wat studeren, want dat moet ook gebeuren natuurlijk.
Tot de volgende,
Simon

wedstrijd om te vergeten

Dit weekend was het tijd voor de laatste wedstrijd van het jaar, het bk in Oostende. Het was mijn allereerste bk, dus ik wist niet wat te verwachten. Maar ik vond van mezelf dat ik op zijn minst voor de top 15 moest gaan, wat ook realistisch was. We hadden van dit weekend een weekendje aan zee gemaakt, waardoor ik zaterdag al kon gaan verkennen. En tot mijn verbazing stond het parcous helemaal onder water. De modder was nog redelijk beperkt toen, maar die zou er morgen na een twintigtal wedstrijden voor ons ook wel zijn. Niet mijn parcours dus. Maar goed, we moesten erdoor.
De avond ervoor en de dag zelf was ik vol van de stress. Ik wist echt niet wat ik ervan moest verwachten. De start was enorm hard, maar toch dook ik rond de twintigste het veld in. Maar bij het eerste bergje voelde ik het al, kracht was totaal weg in de benen. Offday, stress, ik weet het niet. Ik probeerde nog aan te klampen, maar terwijl ik normaal plaatsen won op die bergjes, verloor ik nu plaatsen. Ik zakte steeds verder weg, en toen ik eindelijk er terug een beetje bovenop kwam, viel ik nog eens in een afdaling. Stevig in de modder, waardoor de wedstijd compleet gedaan was, als die dt al niet was. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nog verder gelopen heb. Maar goed ik loop uit, als 35ste, in wat mijn slechtste wedstijd van het seizoen was. En nochtans ben ik er zeker van dat de vorm goed was, dit was gewoon een opstapeling van tegenslagen. Meer woorden il ik er liever ook niet aan vuil maken, ik ben echt wel teleurgesteld, maar het is nu eenmaal zo. Als je ziet dat Arne Agten, die ik in sint-truiden op 36 sec loop, nu 13e wordt, weet je dat er vandaag veel en veel meer ingezeten had. Nu wil ik vooral zo snel mogelijk naar de volgende wedstrijd. En er komt er nog een aan,nog voor mijn 2 weken rustiger trainen. Woensdag is er de studentenmarathon, waar ik de halve marathon loop. Daar ga ik eens proberen wat van mijn besttijd af te doen. Als ik goed ben, moet een tempo tussen 16 en 17 km/h erin zitten. Maar dan mag het uiteraard niet zoals vandaag zijn.

Voila, dit was het einde van het veldloopseizoen, die dus geeindigd is met een zeer zware domper, maar het is gewoon niet anders. Ik kijk terug op mijn drie overwinningen en twee tweede plaatsen, maar daarmee heb ik natuurlijk nog niet bevestigd op nationaal niveau. Terwijl ik weet dat ik het kan, als je vandaag kijkt naar de uitslag, ik kan daar gewoon tussen, zonder val, stress, en rotbenen. We moeten door, ik kijk nu al uit naar de zomer, waar ik hopelijk eindelijk eens echt op mijn waarde kan lopen. Maar nu eerst hopelijk nog een halve marathon mooi afsluiten. En aan iedereen die mij vandaag en morgen nog tegenkomt, sorry voor mijn verschrikkelijk humeur.

Hopelijk ben ik er volgende keer weer met beter nieuws (en weer eigenlijk ook),
Simon

over overwinning en ongerustheid

Hallo,

Gisteren was het in Opwijk te doen voor de laatste regionale cross van het jaar. Een week voor het bk wou ik de benen nog eens voelen, en mij vooral nog eens amuseren, want zo'n klein crosske, dat blijft toch plezant he. Mijn ouders konden niet, en dus vertrok ik met een supportersclan bestaande uit mijn trainer, zijn vrouw, en de schoonbroer, drie geweldige supporters. Bij de opwarming merkte ik al iect dat het een vrij vervelend parcours was. Draaien en keren, niks voor mij, niks bergop, wat ik al eens graag heb, en vooral constant zwaar om te lopen, zo van die zware modder, en bulten waar je je wel eens lelijk op kon pijn doen.
Bij de start kreeg ik meteen al een slag in het gezicht, maar toch kon ik vrij goed als vierde het parcours opdraaien. Achter Davy Segers, de dcla master die ik in sint-truiden al eens was tegengekomen, Milan Augustijns, een dcla junior en collega dus ;), en Raf Tilburgh. Davy startte zeer snel, en ik ging er dan maar achter. Zo kon ik een ronde in zijn spoor lopen. Na een ronde pakte ik over, en ik hield het tempo verder hoog. Niet zo ver achter ons een tweetal met junior Darco Thielemans, die ik wel vaker tegenkom, en Raf Tilburgh, een master van Dilbeek ac. Vlak voor het enige stukje bos in het parcours pakte Davy over, en in dat stukje bos gleed ik even weg op een van de 'boebels'. Even bekomen, en het gat was geslagen. Later meer over die val, want dat hoort bij het titeldeel "ongerustheid". Ik moest dus verder op mijn eigen tempo, maar het gat op Davy bleef beperkt. Ondertussen had Darco moeten lossen bij master Tilburgh, en die kwam in mijn richting. In de laatste ronde kwam hij aansluiten. Ik hield de kop, hij probeerde er even over te komen op 500m van de aankomst, maar ik ging er direct terug over. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Maar goed, ik legde het tempo hoger en hoger, tot ik de laatste 200m vol begon te spurten. Ik bleef 50, 100, 150m aan kop, ik dacht echt dat ik ervan af was, kijk achterom... en hij komt er nog juist over langs de andere kant, op 20m van de meet. Nog een welgemeende godverdomme voor ik zelf de meet overkwam, maar het feit was beslecht. Achteraf kreeg ik nog een kleine troosting te horen: die Raf Tilburgh had nog 1'51 op 800m gelopen. Het was dus niet echt nen trage. Maar tactisch had ik het beter kunnen aanpakken, maar goed. Het heeft mij 10 euro gekost (ik kreeg 30 ipv 40), maar dat is nog het minste. Ovewinning bij juniors was binnen, we eindigden uiteindelijk op slechts 5 sec van Davy, en ik heb vrij goed gespurt. Ik had liever gewonnen, maar ja.
Bij het uitlopen (of eigenlijk al bij het afgaan van het podium) voelde ik mijn lies opspelen. Ik had wel al wat gevoeld bij die struikeling, dus echt verbaasd was ik niet. Ongerust natuurlijk wel. Thuis heb ik eerst warm bad genomen, dan ijs gelegd, maar veel leek het niet te helpen. Ook vandaag voel ik nog dezelfde pijn. Mijn rechterlies is een van mijn gevoelige plekken, dus eerlijk gezegd ben ik wel wat ongerust. Maar ja, het is nog te vroeg om te panikeren, ik ga straks wat gaan uitlopen, en we zien wel hoe het gaat.
Hopelijk strooit dat probleem dus geen roet in het eten, want voor de rest is het gevoel wel goed. Ik was gisteren wat vermoeid na twee toch wel goede trainingsweken, maar volgende week komt dat in orde. Mijn bloedwaarden staan nog niet perfect, maar toch al wat beter, ze zitten tegen de ondergrens aan ;). Dus dan ben ik klaar voor mijn eerste bk ooit :p op 18 jaar, man toch ;).

Hieronder nog een foto van het podium bij de juniors, op twee Darco Thielemans, op drie Milan Augustijns, en ik ben die in het midden ;)

Tot de volgende,
Simon

Overwinning op finse piste St-Truiden

Dag iedereen,
Na wat ziekte de vorige week, en na tegenvallende examenresultaten, besloot ik om niet in Hulshout te lopen. Ik liep een kleine cross in Sint-truiden, waar ik hoopte op een 2e zege van het seizoen, en wat amusement.
Toen ik aankwam verbaasde het parcours toch wel: het overgrote deel was gewoon finse piste. Nu, het is zeker niet te onderschatten om daarop een wedstrijd te lopen, je zakt serieus in, en het blijft hangen aan je schoenen. Daarom kreeg mijn pa na een parcoursverkenning een opdracht: de scherpe 15mm pinnen die ik had gestoken vervangen door al een paar keer gebruikte, en dus bottere 15mm. Zo wou ik zoveel mogelijk voorkomen dat er stukken schors bleven steken.
Ik kon voor de start al zien wat mijn grootste concurrenten zouden zijn: Davy Segers, zeer goede master en clubgenoot, en Arne Agten, een niet te onderschatten loper van Vabco Mol. Ik nam me voor om als Davy zou gaan, altijd mee te gaan.
Ik startte vrij goed, draaide als eerste de (finse) piste op, en keek vervolgens achterom. Meteen kwam er een master van Looise, die ik niet direct kon plaatsen, naar voor, en die demarreerde geweldig. Even dacht ik mee te gaan, maar ik hield rustig mijn tempo. Na 1km nam Agten over, en we kwamen samen snel dichter op de master. Toen we hem net na de eerste ronde te pakken hadden, was ook Davy komen aansluiten. Na een paar 100m nam hij resoluut de kop, ik twijfelde niet en ging mee. Agten ging in eerste instantie ook mee, maar moest tot mijn verbazing vrij snel lossen. En zo bouwden we vrij makkelijk een grote voorsprong uit. Ondertussen voelde ik me vrij goed, maar zeker niet super; ik had nog altijd last van fluimen. Het tempo houden ging vrij goed, maar dat was het dan ook. Toen Davy in de laatste km aanging, twijfelde ik iets te lang, het gat was 10 m, en dat bleef nog een halve km zo. De laatste 100-en meters zag ik dat terugkomen niet meer mogelijk was, en ik liep uit. Ik was sowieso blij met de zege en de mooie voorsprong op de rest. Een "mooie" foto van mij is onderaan te vinden. Ge ziet het, finse piste. Ja, ik heb mijn haar geknipt, e ja, mijn schoenen hebben een verschillende kleur ;).
Conclusie: ik ben zeker nog niet perfect in orde, verkoudheid blijft sluimeren. Maar algemeen blik ik toch wel tevreden terug op deze wedstrijd. Nu volgt nog een dikke week me een paar stevige intervalsessies, en daarna probeer ik op 2 maart in Opwijk nog een mooie plaats te lopen. Dit als laatste test voor het BK, dat op 10 maart volgt.

Groetjes,
Simon

Slijmen

Hallo iedereen,
ik ben alweer terug, sneller als verwacht, want ik heb weeral wat minder nieuws.
Ik zit met slijmen, of meerbepaald, mijn luchtwegen zitten zo vast als de E40 (niet de Ring rond Brussel, zo erg is het niet) op een of ander spitsuur. Ik voel het nu echt wel in mijn borstkas, ook wel na een dag van 8.5km 's ochtends en juist nog 15km. Allemaal goed qua tempo, de ene 13.6, de andere 14.8, maar de hartslagen lipen rond de 170, en dat is toch wel 6 tot 10 slagen te hoog, op zijn minst.En vrijdag op mijn laatste duurloop voor het pk, sukkelde ik met iets gelijkaardigs qua hartslag. Waarschijnlijk hebben deze prolemen mij gisteren ook parten gespeeld, en kan ik denk ik gerust zeggen dat ik 4e of hoger had kunnen eindigen. Ik weet het, het zijn weer excuses, en ik maak ze niet graag, maar ik kan gewoon niet anders. Ik blijf problemen hebben deze zomer, grote en pietluttige. Hopelijk behoort dit probleem tot de pietluttige. Ik ga het zo goed mogelijk verzorgen, en deze week toch proberen op vlak van km mijn planning aan te houden. Hopelijk ben ik er dus snel vanaf.
Groetjes,
Simon

PK: tegenstrijdig gevoel

Hallo iedereen,
Gisteren was er het PK in Vilvoorde. De juniors moesten er 6500m afleggen.
Na mijn cross de week ervoor in Hannuit, waar ik niet slecht liep, maar wat te weinig volgde, was het vandaag de bedoeling mee te doen voor een podiumplaats. Maar ik wist natuurlijk dat ik het moeilijk zou krijgen tegen Robin Hendrickx (niet te kloppen), Ward Van der Kelen (50sec voor mij in november) en natuurlijk Ewout Heylen (1min voor mij in wespelaar en brussel). Verder waren er nog een paar eerstejaars die geen exmens hadden gehad, en dus gevaarlijker waren als anders. Mijn laatste dagen voor de wedstrijd waren eigenlijk niet zo goed, ik voelde mij zeer vermoeid en mijn hartslagen waren terug wat hoog op training, ik denk gewoon het postexamen syndroom. Ik slaap ook slecht, val moeilijk in slaap, en uitslapen lukt nog steeds niet. Maar ik vertrok wel met dezelfde ambitie als anders, gewoon gaan!
Het was een snelle en lange start, bergop, en ik ben te veel willen meegaan met de eerste , die geleid werden door een zotte master. Die start moest ik snel bekopen, en ik zakte weg naar een 8ste-9e plaats. De eerste 2km zat ik er echt niet in, ik zag geweldig af. daarna kwam ik er langzaam maar zeker door, en toen Ewout Heylen, die rustig was gestart, begon op te schuiven, ging ik mee in zijn tred naar de zesde plaats. De vierde, tweede jaars roba'er Wouter vints, haalden we al snel in. Ook de derde, ook een roba'er, namelijk eerstejaars Sander Van de Putte, kwam ook in de buurt, maar juist niet dicht genoeg. Achter mij bevond zich nog een sterke Darco Thielemans. Ondanks twee struikelpartijen over de vele boomstronken, kon ik mij handhaven.
Het was een vervelende spurt, omdat er moeilijk in te halen was. De laatste rechte lijn was kort en bergaf. Het had dus al in de strook bergop vooraf moeten gebeuren. En daar heb ik wel misschien de fout gemaak, om het al niet vroeger te proberen. Ik zeg proberen, want of het mij gelukt was, dat weet ik niet. Maar alles bleef dus op zijn plaats, en ik kwam vlak bij de 4e binnen als 6e. Uitslag was niet super, maar al bij al kan ik toch tevreden zijn met het totaal van de wedstrijd, en de kleine verschillen tussen 6 en 3. Want uiteindelijk, als ik nog iets doorgroei, zit de derde er zeker in. En ons groepje eindigde maar op 30sec van Ward Van der Kelen, wat toch ook weer een stap voorwaarts is. Robin Hendrickx is echt indrukwekkend voor een eerstejaars, natuurlijk al serieus volgroeid, maar toch echt goed. Proficiat als je dit mocht lezen Robin ;)
Als ik nog wat kan uitrusten na de examens, dat is voor de meesten zo, ik weet het, dan geloof ik er toch nog steeds in. Binnen een week krijg ik ook nogmaals een ijzerinspuiting, dan ben ik normaal veel beter. Dan ben ik eens nieuwsgierig naar mijn bloedonderzoek. Nu heb ik lesvrije week, wat zoveel betekent als vakantie, maar voor mij zal het trainen worden. Twee keer per dag, en tussendoor films kijken en niks doen. Het tripje naar de Ardennen is omwille van priveredenen afgelast, maar dit sil niet zeggen dat Willy hier niet de deur kan komen platlopen. Want ik wil echt wel binnen een maand doorgegroeid zijn naar die derde plaats in deze wedstrijd, niet te ver van Ward Van der Kelen. Hem kloppen wordt nog een ander paar mouwen, maar zonder doelen kom je nergens. Dit is een must als ik iets op het bk wil gaan doen, dat weet ik ook.
Dus nu is het een week trainen, en dan weer wat afbouwen naar Hulshout, mijn voorlaatste test op weg naar Oostende. Hopelijk kan ik in deze wedstrijd weer een stap zetten, maar vandaag heb ik toch weer laten zien dat ik kan meedoen. Spijtig van mijn foutje in de spurt en mijn te wilde start, maar met alsen kom je nergens. Gewoon verderkijken, en nu trainen.
Tot binnen twee weken dan,
Simon 

Op de goede weg

Hallo loopliefhebbers,
vandaag heb ik dus met de crosscup in Hannuit mijn eerste wedstrijd van 2013 gelopen. Meer nog, het was mijn eerste wedstrijd sinds Brussel, waar het langs geen kanten draaide door ijzertekort. En niet zo'n klein beetje (zie vorige berichten). Ikzit nu in een kuur van ijzerinspuitingen, en ik heb er 2 van de 3 achter de rug. Op trainingen waren de resultaten al indrukwekkend veel beter, dus hoopte ik ook op een goed wedstrijdresultaat.
Wel, ik ben 10e geworden. Er zat nog iets meer in, ik ben wel 20 sec achter clubgenoot Thomas van Haele, maar dat is omdat toen ik zag dat ik hem niet meer kon halen de laatste 200m heb uitgelopen. Ik was goed gestart, en kwam vrij snel terecht in een groepje dat streed voor de 7e plaats. Daar heb ik veel kopwerk gedaan, en op het einde moest ik toch drie man voor laten gaan. Maar 3 plaatsen hoger was haalbaar, al dat doet er nu niet echt toe. Het was vooral kwestie van nog eens te proeven van het veldlopen, na 5 weken inactiviteit, en nog eens te genieten van een wedstrijd, wat ongeveer van November geleden moet zijn, in Kortenberg. En ik heb eigenlijk wel genoten, en daardoor misschien wel wat tactische fouten gemaakt (heel veel kopwerk bij tegenwind, niet meegegaan wanneer het moest), maar dat kan me eigenlijk allemaal weinig schelen. Het belangrijkste was dat ik nog eens voelde "dat ik het kan", want ik moet toegeven, het vertrouwen was laag na Brussel.
Ik ben zeker nog niet op mijn niveau, ik zit op het einde van een slopende examenperiode, ik ben goed blijven trainen, en ik moet nog een ijzerinspuiting gaan halen, maar ik ben al veel beter dan mijn dieptepunt in Brussel. Dus over het algemeen is dit een opsteker. Ik ben not yet back in business, maar ik sta er toch al dichtbij. En ik zal elke week verbeteren vanaf nu, de ijzer is zich aan het aanvullen, dus ik hoop volgend weekend zelfs al, weer een kleine (mag ook een grote zijn) stap verder te staan. Ook omdat de stress van de examens dan achter de rug is, het geen crosscup is, waar ik nog altijd een moeilijke relatie mee heb (moet ook eens veranderen), en (vooral) omdat mijn pa/chauffeur een dag later verjaard. En dat is toch ook al een mooi cadeau, een sportieve prestatie van je zoon (voor alle zekerheid koop ik ook wel een echt cadeau, wees gerust).
De volgende wedstrijd waar ik het hier over heb, is het PK van Vlaams-Brabant, op 3 februari. Vlaams-Brabant is een sterke provincie, maar ik weet niet wie allemaal meedoet, dus ik zie wel wat kan en niet kan. Ik ga me alvast niet laten doen, hopelijk heb ik tegen dan weer een stap gezet. Na het PK ga ik 5 dagen met mijn trainer naar de Ardennen, voor te trainen uiteraard, en een dikke week later volgt Hulshout. Dan volgt Opwijk waarschijnlijk nog, maar allemaal met als doel: Oostende. Daar wil ik echt eens presteren. Hopelijk kan ik dat, maar dat is dus nog 6 of 7 weken.
Dus geen slecht nieuws, geen supernieuws vandaag, maar we zijn, as the titel says, op de goede weg richting BK en zomer. Maar voor ik echt top ben, zal ik dus nog een paar weken geduld moeten hebben, as expected na zo'n ijzertekort.

Groetjes en tot volgende week,
Simon

(hopelijk) back in business

Hallo iedereen,
hier ben ik dan weer, na lange stilte, met die examens natuurlijk. Ik heb er nu nog 3 te gaan, dus ik ben wel nog 2 weekjes bezig, maar ik denk dat ik het wel overleef.
Zoals ik zei ben ik dus al even geleden (28 december of zo) naar die sportdokter geweest. Die heeft mijn bloedresultaten bekeken, en hij vond het straf dat ik nog wedstrijden kon uitlopen met de bloedarmoede die ik had. Hij bevestigde wat ik had gehoord in Brussel, dat pillen, zeker als je zwaar traint en nog jong bent, vrij tot zeer nutteloos zijn, en dat ik beter op het zwaarder geschut kon overgaan: ijzerinspuitingen. Daarvoor was ik gekomen, dus ik ging natuurlijk akkoord ;)
Hij nam eerst, voor de derde keer in een maand ondertussen (en ik had al zo'n slecht bloed) bloed om te testen of ik niet een of andere voedselallergie had, maar de volgende maandag mocht ik al terug voor een inspuiting in mijn zij (niet in mijn bil, hoera!). Het zakte wel onmiddelijk naar je bil, en ik kon er een dag niet van lopen, maar dat had ik er nog wel voor over. De dokter wist ook te vertellen dat ik op training binnen een dikke week al duidelijk effect ging hebben, en dat ik binnen 2 weken mocht terugkomen voor een 2e inspuiting. Tot dan wel geen wedstrijden, ijzervoorraad moet hersteld worden (prachtige cross Tessenderlo moeten schrappen, spijtig, het zal voor bij de seniors zijn), maar daarna zou ik terug pakken beter moeten zijn.
En ik HAD na een dikke week stevige resultaten op training. Naast het feit dat mijn hartslag op duurlopen van 14.5 km/h ongeveer nog rond de 160 lag, terwijl dat de vorige 2 maanden tegen de 170 begon te lopen, was er ook nog die 1910m in Meerdaalwoud: een prachtig stuk, op een zeer goede ondergrond, eerste km bergaf, laatste 600m stevig bergop. Eind december was ik daar 2 keer hard op gegaan, met tijden van 6.10 en 6.06 als resultaat, hartslagen van 185-190. Niet slecht vond ik toen, maar zo'n week geleden, 10 dagen na ijzerinspuiting, slaagde ik erin om op datzelfde parcours, met meer kledij aan eigenlijk, het was dan ook kouder, 5.46 te lopen, wat gelijk staat aan  zo'n 20 km/h . En dat met een hartslag van 182 gemiddeld. Ik geef toe, ik was kapot, maar dat was ik bij die andere keren ook. Maar een verbetering van 20 sec over 1900m, dat kan denk ik toch niet alleen het placebo effect zijn? Mijn tijd op 2000m piste is trouwens 5.44, dus die is niet eens zo veraf, in verhouding (zonder spikes, heuvelachtig, koud, lange broek,...), moet verbeterbaar zijn in de zomer.
Tot zover de cijfers, vandaag heb ik mijn eerste rustdag van 2013, daarom dat ik eraan dacht hier nog eens iets te schrijven. Mijn volgende wedstrijd is de Lotto crosscup in Hannuit op 27/01, nog tijdens de examens, maar dat moet lukken. Ik kijk ernaar uit, en ik hoop dat ik eindelijk nog eens op mijn waarde kan lopen, want dat is veel te lang geleden. Maar het is zeker realisitisch, te zien aan mijn testen op training en mijn  hartslagen, en ook gewoon op basis van wat de dokter zegt. Als alles goed gaat in Hannuit, dan loop ik het PK in Vilvoorde een weekje later, en dan kan ik zeggen wat mijn  ambities voor het BK zijn. Hopelijk krijg ik dus een extra bevestiging de volgende drie weken, en kan ik terug plezier beleven aan mijn sport. Op training is het alvast veel leuker op dit moment, verbeteren is altijd leuk he ;).

Hopelijk kan ik jullie volgende keer vertellen dat ik ook echt back in business ben,
Simon