Dit weekend was het tijd voor de laatste wedstrijd van het jaar, het bk in Oostende. Het was mijn allereerste bk, dus ik wist niet wat te verwachten. Maar ik vond van mezelf dat ik op zijn minst voor de top 15 moest gaan, wat ook realistisch was. We hadden van dit weekend een weekendje aan zee gemaakt, waardoor ik zaterdag al kon gaan verkennen. En tot mijn verbazing stond het parcous helemaal onder water. De modder was nog redelijk beperkt toen, maar die zou er morgen na een twintigtal wedstrijden voor ons ook wel zijn. Niet mijn parcours dus. Maar goed, we moesten erdoor.
De avond ervoor en de dag zelf was ik vol van de stress. Ik wist echt niet wat ik ervan moest verwachten. De start was enorm hard, maar toch dook ik rond de twintigste het veld in. Maar bij het eerste bergje voelde ik het al, kracht was totaal weg in de benen. Offday, stress, ik weet het niet. Ik probeerde nog aan te klampen, maar terwijl ik normaal plaatsen won op die bergjes, verloor ik nu plaatsen. Ik zakte steeds verder weg, en toen ik eindelijk er terug een beetje bovenop kwam, viel ik nog eens in een afdaling. Stevig in de modder, waardoor de wedstijd compleet gedaan was, als die dt al niet was. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nog verder gelopen heb. Maar goed ik loop uit, als 35ste, in wat mijn slechtste wedstijd van het seizoen was. En nochtans ben ik er zeker van dat de vorm goed was, dit was gewoon een opstapeling van tegenslagen. Meer woorden il ik er liever ook niet aan vuil maken, ik ben echt wel teleurgesteld, maar het is nu eenmaal zo. Als je ziet dat Arne Agten, die ik in sint-truiden op 36 sec loop, nu 13e wordt, weet je dat er vandaag veel en veel meer ingezeten had. Nu wil ik vooral zo snel mogelijk naar de volgende wedstrijd. En er komt er nog een aan,nog voor mijn 2 weken rustiger trainen. Woensdag is er de studentenmarathon, waar ik de halve marathon loop. Daar ga ik eens proberen wat van mijn besttijd af te doen. Als ik goed ben, moet een tempo tussen 16 en 17 km/h erin zitten. Maar dan mag het uiteraard niet zoals vandaag zijn.
Voila, dit was het einde van het veldloopseizoen, die dus geeindigd is met een zeer zware domper, maar het is gewoon niet anders. Ik kijk terug op mijn drie overwinningen en twee tweede plaatsen, maar daarmee heb ik natuurlijk nog niet bevestigd op nationaal niveau. Terwijl ik weet dat ik het kan, als je vandaag kijkt naar de uitslag, ik kan daar gewoon tussen, zonder val, stress, en rotbenen. We moeten door, ik kijk nu al uit naar de zomer, waar ik hopelijk eindelijk eens echt op mijn waarde kan lopen. Maar nu eerst hopelijk nog een halve marathon mooi afsluiten. En aan iedereen die mij vandaag en morgen nog tegenkomt, sorry voor mijn verschrikkelijk humeur.
Hopelijk ben ik er volgende keer weer met beter nieuws (en weer eigenlijk ook),
Simon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten