Dit weekend was het tijd voor de laatste wedstrijd van het jaar, het bk in Oostende. Het was mijn allereerste bk, dus ik wist niet wat te verwachten. Maar ik vond van mezelf dat ik op zijn minst voor de top 15 moest gaan, wat ook realistisch was. We hadden van dit weekend een weekendje aan zee gemaakt, waardoor ik zaterdag al kon gaan verkennen. En tot mijn verbazing stond het parcous helemaal onder water. De modder was nog redelijk beperkt toen, maar die zou er morgen na een twintigtal wedstrijden voor ons ook wel zijn. Niet mijn parcours dus. Maar goed, we moesten erdoor.
De avond ervoor en de dag zelf was ik vol van de stress. Ik wist echt niet wat ik ervan moest verwachten. De start was enorm hard, maar toch dook ik rond de twintigste het veld in. Maar bij het eerste bergje voelde ik het al, kracht was totaal weg in de benen. Offday, stress, ik weet het niet. Ik probeerde nog aan te klampen, maar terwijl ik normaal plaatsen won op die bergjes, verloor ik nu plaatsen. Ik zakte steeds verder weg, en toen ik eindelijk er terug een beetje bovenop kwam, viel ik nog eens in een afdaling. Stevig in de modder, waardoor de wedstijd compleet gedaan was, als die dt al niet was. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nog verder gelopen heb. Maar goed ik loop uit, als 35ste, in wat mijn slechtste wedstijd van het seizoen was. En nochtans ben ik er zeker van dat de vorm goed was, dit was gewoon een opstapeling van tegenslagen. Meer woorden il ik er liever ook niet aan vuil maken, ik ben echt wel teleurgesteld, maar het is nu eenmaal zo. Als je ziet dat Arne Agten, die ik in sint-truiden op 36 sec loop, nu 13e wordt, weet je dat er vandaag veel en veel meer ingezeten had. Nu wil ik vooral zo snel mogelijk naar de volgende wedstrijd. En er komt er nog een aan,nog voor mijn 2 weken rustiger trainen. Woensdag is er de studentenmarathon, waar ik de halve marathon loop. Daar ga ik eens proberen wat van mijn besttijd af te doen. Als ik goed ben, moet een tempo tussen 16 en 17 km/h erin zitten. Maar dan mag het uiteraard niet zoals vandaag zijn.
Voila, dit was het einde van het veldloopseizoen, die dus geeindigd is met een zeer zware domper, maar het is gewoon niet anders. Ik kijk terug op mijn drie overwinningen en twee tweede plaatsen, maar daarmee heb ik natuurlijk nog niet bevestigd op nationaal niveau. Terwijl ik weet dat ik het kan, als je vandaag kijkt naar de uitslag, ik kan daar gewoon tussen, zonder val, stress, en rotbenen. We moeten door, ik kijk nu al uit naar de zomer, waar ik hopelijk eindelijk eens echt op mijn waarde kan lopen. Maar nu eerst hopelijk nog een halve marathon mooi afsluiten. En aan iedereen die mij vandaag en morgen nog tegenkomt, sorry voor mijn verschrikkelijk humeur.
Hopelijk ben ik er volgende keer weer met beter nieuws (en weer eigenlijk ook),
Simon
maandag 11 maart 2013
zondag 3 maart 2013
over overwinning en ongerustheid
Hallo,
Gisteren was het in Opwijk te doen voor de laatste regionale cross van het jaar. Een week voor het bk wou ik de benen nog eens voelen, en mij vooral nog eens amuseren, want zo'n klein crosske, dat blijft toch plezant he. Mijn ouders konden niet, en dus vertrok ik met een supportersclan bestaande uit mijn trainer, zijn vrouw, en de schoonbroer, drie geweldige supporters. Bij de opwarming merkte ik al iect dat het een vrij vervelend parcours was. Draaien en keren, niks voor mij, niks bergop, wat ik al eens graag heb, en vooral constant zwaar om te lopen, zo van die zware modder, en bulten waar je je wel eens lelijk op kon pijn doen.
Bij de start kreeg ik meteen al een slag in het gezicht, maar toch kon ik vrij goed als vierde het parcours opdraaien. Achter Davy Segers, de dcla master die ik in sint-truiden al eens was tegengekomen, Milan Augustijns, een dcla junior en collega dus ;), en Raf Tilburgh. Davy startte zeer snel, en ik ging er dan maar achter. Zo kon ik een ronde in zijn spoor lopen. Na een ronde pakte ik over, en ik hield het tempo verder hoog. Niet zo ver achter ons een tweetal met junior Darco Thielemans, die ik wel vaker tegenkom, en Raf Tilburgh, een master van Dilbeek ac. Vlak voor het enige stukje bos in het parcours pakte Davy over, en in dat stukje bos gleed ik even weg op een van de 'boebels'. Even bekomen, en het gat was geslagen. Later meer over die val, want dat hoort bij het titeldeel "ongerustheid". Ik moest dus verder op mijn eigen tempo, maar het gat op Davy bleef beperkt. Ondertussen had Darco moeten lossen bij master Tilburgh, en die kwam in mijn richting. In de laatste ronde kwam hij aansluiten. Ik hield de kop, hij probeerde er even over te komen op 500m van de aankomst, maar ik ging er direct terug over. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Maar goed, ik legde het tempo hoger en hoger, tot ik de laatste 200m vol begon te spurten. Ik bleef 50, 100, 150m aan kop, ik dacht echt dat ik ervan af was, kijk achterom... en hij komt er nog juist over langs de andere kant, op 20m van de meet. Nog een welgemeende godverdomme voor ik zelf de meet overkwam, maar het feit was beslecht. Achteraf kreeg ik nog een kleine troosting te horen: die Raf Tilburgh had nog 1'51 op 800m gelopen. Het was dus niet echt nen trage. Maar tactisch had ik het beter kunnen aanpakken, maar goed. Het heeft mij 10 euro gekost (ik kreeg 30 ipv 40), maar dat is nog het minste. Ovewinning bij juniors was binnen, we eindigden uiteindelijk op slechts 5 sec van Davy, en ik heb vrij goed gespurt. Ik had liever gewonnen, maar ja.
Bij het uitlopen (of eigenlijk al bij het afgaan van het podium) voelde ik mijn lies opspelen. Ik had wel al wat gevoeld bij die struikeling, dus echt verbaasd was ik niet. Ongerust natuurlijk wel. Thuis heb ik eerst warm bad genomen, dan ijs gelegd, maar veel leek het niet te helpen. Ook vandaag voel ik nog dezelfde pijn. Mijn rechterlies is een van mijn gevoelige plekken, dus eerlijk gezegd ben ik wel wat ongerust. Maar ja, het is nog te vroeg om te panikeren, ik ga straks wat gaan uitlopen, en we zien wel hoe het gaat.
Hopelijk strooit dat probleem dus geen roet in het eten, want voor de rest is het gevoel wel goed. Ik was gisteren wat vermoeid na twee toch wel goede trainingsweken, maar volgende week komt dat in orde. Mijn bloedwaarden staan nog niet perfect, maar toch al wat beter, ze zitten tegen de ondergrens aan ;). Dus dan ben ik klaar voor mijn eerste bk ooit :p op 18 jaar, man toch ;).
Hieronder nog een foto van het podium bij de juniors, op twee Darco Thielemans, op drie Milan Augustijns, en ik ben die in het midden ;)
Tot de volgende,
Simon
Gisteren was het in Opwijk te doen voor de laatste regionale cross van het jaar. Een week voor het bk wou ik de benen nog eens voelen, en mij vooral nog eens amuseren, want zo'n klein crosske, dat blijft toch plezant he. Mijn ouders konden niet, en dus vertrok ik met een supportersclan bestaande uit mijn trainer, zijn vrouw, en de schoonbroer, drie geweldige supporters. Bij de opwarming merkte ik al iect dat het een vrij vervelend parcours was. Draaien en keren, niks voor mij, niks bergop, wat ik al eens graag heb, en vooral constant zwaar om te lopen, zo van die zware modder, en bulten waar je je wel eens lelijk op kon pijn doen.
Bij de start kreeg ik meteen al een slag in het gezicht, maar toch kon ik vrij goed als vierde het parcours opdraaien. Achter Davy Segers, de dcla master die ik in sint-truiden al eens was tegengekomen, Milan Augustijns, een dcla junior en collega dus ;), en Raf Tilburgh. Davy startte zeer snel, en ik ging er dan maar achter. Zo kon ik een ronde in zijn spoor lopen. Na een ronde pakte ik over, en ik hield het tempo verder hoog. Niet zo ver achter ons een tweetal met junior Darco Thielemans, die ik wel vaker tegenkom, en Raf Tilburgh, een master van Dilbeek ac. Vlak voor het enige stukje bos in het parcours pakte Davy over, en in dat stukje bos gleed ik even weg op een van de 'boebels'. Even bekomen, en het gat was geslagen. Later meer over die val, want dat hoort bij het titeldeel "ongerustheid". Ik moest dus verder op mijn eigen tempo, maar het gat op Davy bleef beperkt. Ondertussen had Darco moeten lossen bij master Tilburgh, en die kwam in mijn richting. In de laatste ronde kwam hij aansluiten. Ik hield de kop, hij probeerde er even over te komen op 500m van de aankomst, maar ik ging er direct terug over. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Maar goed, ik legde het tempo hoger en hoger, tot ik de laatste 200m vol begon te spurten. Ik bleef 50, 100, 150m aan kop, ik dacht echt dat ik ervan af was, kijk achterom... en hij komt er nog juist over langs de andere kant, op 20m van de meet. Nog een welgemeende godverdomme voor ik zelf de meet overkwam, maar het feit was beslecht. Achteraf kreeg ik nog een kleine troosting te horen: die Raf Tilburgh had nog 1'51 op 800m gelopen. Het was dus niet echt nen trage. Maar tactisch had ik het beter kunnen aanpakken, maar goed. Het heeft mij 10 euro gekost (ik kreeg 30 ipv 40), maar dat is nog het minste. Ovewinning bij juniors was binnen, we eindigden uiteindelijk op slechts 5 sec van Davy, en ik heb vrij goed gespurt. Ik had liever gewonnen, maar ja.
Bij het uitlopen (of eigenlijk al bij het afgaan van het podium) voelde ik mijn lies opspelen. Ik had wel al wat gevoeld bij die struikeling, dus echt verbaasd was ik niet. Ongerust natuurlijk wel. Thuis heb ik eerst warm bad genomen, dan ijs gelegd, maar veel leek het niet te helpen. Ook vandaag voel ik nog dezelfde pijn. Mijn rechterlies is een van mijn gevoelige plekken, dus eerlijk gezegd ben ik wel wat ongerust. Maar ja, het is nog te vroeg om te panikeren, ik ga straks wat gaan uitlopen, en we zien wel hoe het gaat.
Hopelijk strooit dat probleem dus geen roet in het eten, want voor de rest is het gevoel wel goed. Ik was gisteren wat vermoeid na twee toch wel goede trainingsweken, maar volgende week komt dat in orde. Mijn bloedwaarden staan nog niet perfect, maar toch al wat beter, ze zitten tegen de ondergrens aan ;). Dus dan ben ik klaar voor mijn eerste bk ooit :p op 18 jaar, man toch ;).
Hieronder nog een foto van het podium bij de juniors, op twee Darco Thielemans, op drie Milan Augustijns, en ik ben die in het midden ;)
Tot de volgende,
Simon
Abonneren op:
Posts (Atom)